ديدي تو اي تنها تر از من
بعد از ان ديدار اشانيي
امدي خواندي برايم
قصه تلخ جدايي
ان گل سر خي که دادي
در سکوت خانه افسرد
آتش غشق و محبت در
کوير سينه افسرد

اين ترا نه رو استاد بزرگي سرودن که همين روز ها ب گوشتون خواهد رسيد

تو اون فرشته اي كه وقتي در فصل بهار قدم ميزني برگ درختان انتظار پائيز را مي كشند تا جاي پاهات رو بوسه بزنند

دو چيز مرا متحيير ميكند

آبي آسماني که مي بينم و مي دانم که نيست

و خدايي که نمي بينم و مي دانم که هست

(دکتر شريعتي)